Kimi no Kioku

Tytuł: Memory of You Persona 3 OST

Dlaczego, pomyślicie zapewne? Bo ostatnimi czasy znów zaczęły mnie dręczyć te same koszmary. Co ja takiego sobie z głową zrobiłam przez te parę lat- tego nie wiem. A chciałabym, przynajmniej mieć jakąś wskazówkę co robię nie tak.

Może ja już po prostu inaczej nie umiem? Nie umiem zapomnieć i nie przejmować się?

Wiem, że moje problemy są błahe i to, że użalam się nad sobą jest żałosne. Serio, gdybym mogła komuś oddać swoje życie, komuś, kto je chce a mieć nie może, osobie chorej, oddałabym od razu. Czasem zastanawiam się, czemu ludzie muszą tak cierpieć, skoro jest wiele osób, które nie chce żyć. Ale porządku świata nie zmienię.

Chciałabym się cieszyć, że mam ferie i w sumie się obijam. Prawda niestety jest taka, że pogrążam się bardziej z każdym dniem i potem się kończy takimi smutami na blogasku. Odczekałam dzień, potem drugi....ale nie przeszło.

Zapewne ciekawi was, cóż to takiego mogło mnie zmartwić? Przecież nie jestem umierająca!
Otóż to, co zawsze. Bo odgrzewane kotlety są najlepsze, czyż nie?
Pieprzona samotność i miłość. I przyjaźń.

Mam nadzieję, że ten zły humor się ode mnie odczepi jak najszybciej. Nawet moi mali podopieczni zauważyli, że coś ze mną nie tak. Akurat z nimi się nie zobaczę już więcej, ostatni raz w piątek, więc mało mnie obchodzą. Najbardziej boję się, że znów nie będę mogła spać. Że matka usłyszy, że płaczę i mnie opierdoli że nie może spać (mam łóżko zaraz przy łóżku rodziców so...)

Idę szyć maye. Chcę coś wreszcie zrobić a nie tylko siedzieć i płakać. Skoro nawet śpiewać już nie umiem, to pewnie szyć też nie. No ale spróbować mogę.